Like dance with the Devil.

Lucas Parker

Lat 25

Wydział Parapsychologii i Zjawisk Paranormalnych

Piroman
Zastępca władcy Piekieł

Sammael

Wysmarkane z dupy gówno, oto co ja widzę. Czuję się jak jeden z tych pseudostraumatyzowanych nastolatków, którzy gapią się na całe to zepsute społeczeństwo, udające, że go to nie rusza. Takie to wszystko amoralne, bo przecież moralność dzisiaj się wydaje takim czymś, co niby trzeba tępić, bo to nie przystoi jakiejś lasce chodzić po korytarzu i z siebie czynić grzecznego dziewczęcia, co to się uczy, nie puszcza po kątach, a wręcz dziewicą jest, nie ćpa, nie pali, nie pije, nie chodzi do jakichś wyjebanych w kosmos psychiatrów, którzy i tak nic nie czynią, żeby ją wyleczyć, bo najważniejsza kasa i nic więcej. W tajemnicy ci powiem, że na to pluję. Nie jestem którąś z tych umoralnionych istotek, bo pochodzenie mi na to nie pozwala. Nie to, żeby coś, ale świętości nie ma. A kto w nią wierzy, jest zwykłym kretynem, tudzież jakimś czadowym, ślepym masochistą. Osobiście kręci mnie sadyzm, takie sobie nic. Krzyki, krew, jakieś rany. A to wszystko sprawia, że mam ochotę zmienić się w jednego z tych potworów, co to łażą sobie po ulicy i straszą niewinne dzieci. Jebane koteczki, bo trzeba się przecież zaspokoić, a że żona nie kręci, to się idzie do chłopczyka, zdejmuje się dolną część, bądź co bądź, wcale nie takich poszarpanych, obszczanych, zarzyganych ciuchów i się pcha ile wejdzie. Bo kogo to rusza? Że niby mnie? Ja mam na to wyjebane, nie lubię dzieci, wolę pedofilów. Ale kogo to, tak z drugiej strony? Chce się seksu, to się go ma i tyle. Właściwie wszystko można dostać, jeśli się tego cholernie pragnie, nikt przecież nie zabroni. Kraść można, zabijać też. Na co komu myśleć o tym, że jakaś rodzina będzie płakać na pogrzebie? No kurwa, na nic. Tylko wyrzuty sumienia się potem ma, a one też nie są jakoś szczególnie potrzebne do tej pojebanej, z dupy wziętej egzystencji.

Chciałoby mi się zanucić jakąś starą piosenkę Pink Floyda, ale z przykrością muszę stwierdzić, że właściwie żadnej nie znam. Pławię się w czymś, co powinno totalnie zjebać mi psychikę, ale prawda jest taka, że bardziej się tego zrobić nie da. Nie mam jakichś oporów przed wyrzyganiem czegoś prosto w oczy, przed powiedzeniem, co mi się właściwie w kimś nie podoba, chociaż pewnie wyjdę przy tym na hipokrytę, bo sam lepszy nie jestem. Wolę szczerość niż kłamstwo, chociaż nie mam z tym większych problemów. A bo lakier na paznokciach jest jakiś za ciemny, a bo puder źle dobrany, a bo coś mi w butach nie pasuje, a bo jestem wściekły, że telefon mi przestał działać i się muszę wyżyć na jakimś dziecku, które strachem napawa sam mój wygląd, bo jakiś szczególnie przyjemny i przyjazny to on nie jest. Gdyby się nad tym zastanowić, lubię to, że ludzie mnie nienawidzą. Lepsze takie coś, niż potem rzucać jakimiś niby filozoficznymi tekstami, prowadzić długie rozmowy o tym, że serduszko boli i ryczeć za każdym razem, kiedy ktoś ci powie, że nie chce mieć z tobą nic wspólnego. A bo to raz ktoś tak gadał za plecami? Bo tak sobie myślę, iż mają tendencję do obgadywania, ale kiedy przychodzi co do czego, to się fałszywie uśmiechają i nic się nie stało. Ojej, jednak się stało. Pożarłem ci mózg i dlatego nie jesteś w stanie wymyślić nic, co mogłoby mnie w jakiś sposób zgasić. Sam się zgaszę, jeśli tego zapragnę, wystarczy mi jakiś sznurek, wyjebana z dupy żyletka, czy inny gówniany nóż, którym posłużę się do zakończenia swojego marnego żywotu, który i tak nie ma większego sensu. Ale ja to lubię. Tak patrzeć i się śmiać za każdym razem, kiedy jakaś nastka traci dziewictwo i myśli, że to takie zajebiste, kiedy przyjaciel donosi na przyjaciela, kiedy ktoś chla do nieprzytomności gdzieś, gdzie przecież wszyscy mogą go zobaczyć, a tydzień wcześniej mówił, że nigdy nie wypije więcej, niż jedno piwo, bo w końcu ma dopiero trzynaście lat i tak nie wypada. A jak mi się znudzi takie śmianie z fajką w ręku, w jakimś wygodnym fotelu, niczym w kinie, to wtedy rzucę się z mostu i dam spokój każdemu, kto sobie tego życzył. Potem by stwierdził, że jest nudno, bo nie ma kto pierdolić i błagałby, żebym wrócił. Ale znowu byłoby to samo, bo znajdzie się jakiś zastępca z równie popierdoloną głową.

Kogo to, że tak spytam? Może jestem jakiś bezduszny, nic dziwnego zresztą, ale mnie na pewno nie. Mam to gdzieś, ale jestem na tyle ubezwłasnowolniony przez swój mózg, że nic innego nie mogę powiedzieć, niż ''mnie to nie obchodzi, człowieku''. Taka tam, posrana gadka psychicznego dziecka. Swoją drogą, to trochę chore, że ciągle mówię o dzieciach, skoro cholernie ich nie lubię. Pomioty małe, jakieś drące się wytwory, które najlepiej wpierdalałyby słodycze i rzygały potem na rodziców, bo niby brzuszek boli, a to wina koleżanki, która dała na kolację parówkę. Kusi mnie, żeby w jakiś sposób to skomentować, znowu powiedzieć, że mam wyjebane na z gardła psu wydarte koteczki, ale mam jeszcze na tyle samokontroli, że się przed tym powstrzymam. Bo co by to niby zmieniło? Jak było, tak będzie. Pokój nie zapanuje, bo to takie fałszywe przekonanie, że jak laska coś takiego powie, to wygra w wyborach Miss World. A i tak gapią się na cycki, więc koronę włoży ta, która ma rozmiar xyz75, bo to przecież takie wymiarowe. Ni chuja, nie wymiarowe, sędzia by sobie poruchał i nie jest ważne, czy ów sędzią jest facet, czy kobieta, ważne, żeby się w jakiś sposób zaspokoić, bo chcica nie z tej ziemi i dawno się nikogo nie doprowadziło do stanu wrzenia. Mąż nie wytrzymuje napięcia, żona nie daje rady, lepsza dwudziestoparoletnia kochanka, pracująca w biurze jako sekretarka. Taki tam, stereotyp. Odpowiedź za sto punktów? Pies to jebał. Słodko.

[Połykamy w całości, naprawdę. Marta, my love <3]