Wszyscy są tolerancyjni, ale niewielu akceptuje inność.

„Szła magiczka przez porębę pogryzły ją żmije. Wszystkie gady pozdychały, a magiczka żyje”

                Kobiet się o wiek nie pyta. Szczególnie jeśli wymachują rzeźbioną laską, a suknia, w którą są ubrane, zdaje się być wzorowana na średniowiecznych obrazach. Z tą różnicą, że to nie malowidła stały się inspiracją ubioru. Posiadaczka gorsetów z głębokim dekoltem oraz dzwoneczków przyszytych do połów spódnic istniała, kiedy Leonardo da Vinci pociągnięciami pędzla wypełniał wszystkim znany uśmiech Mona Lisy. Była także przy pierwszej krucjacie. Można śmiało rzec, iż gdyby nie czarodzieje z Zachodu, losy świata potoczyłyby się całkiem inaczej.

                Gdzie jest Zachodnie Królestwo, zapytasz pewnie? Soachn, Jezioro Jas? Wszystko to przeobraziło się, z czasem zmieniono nazwy. Jeżeli jednak zapytasz jakiegokolwiek goblina albo krasnoluda (o ile tylko broda jego sięgać będzie poniżej pasa) bez problemu wskażą ci odpowiednie miejsce na mapie. Niektórzy niechętnie, bowiem wciąż mają w pamięci bitwę na Uschłych Polach, gdzie śmierć zebrała ogromne żniwa, a niektóre Żmije, albowiem tak poczęto później nazywać ludność zza Brzegu, nie uciekły się przed niczym. Płonęły dzieci, kobiety, staruszkowie i niedołężni. Nikt nie ocalał przed sierpem i choć osób będących tego przyczyną było niewiele, winą obarczono wszystkich. A szczególnie czarodziei.

                Nikt nigdy nie zapomniał. Dużo zostało wygnanych, jeszcze więcej zginęło w imię sprawiedliwości. Choć wojna w zamierzeniach miała rozwiązać spory, stworzyła nowe problemy. Dochodziło do buntów, nikt nie czuł się bezpieczny. Królowie uciekali w góry, poddani zabezpieczali się jak mógł. Niegdyś żyjące w pokoju krasnoludy i elfy, toczyły ze sobą krwawe walki, zaś ludzie zostali uznani za podrasę oraz traktowani na kształt makabrycznej rozrywki. Nikt nie przejmował się, kiedy spalano całe wioski. Z czasem przeszło to do porządku dziennego.

                Dopiero niedługo po upadku Bizancjum, półtora wieku po pamiętnej bitwie, rozegrała się walka, na kartach historii zapisana jako Ostateczna. Czarodzieje z całego świata zebrali się ponownie na Zwiędłych Polach. Syliv z Soachn stanęła u boku najlepszych. Na początku było ich dwudziestu jeden, ostało trzech, w tym ona. W trakcie kolejnych kilkunastu lat pokój zapanował na nowo.

 

                 Od tego czasu podróżowała. Przenosiła się z miejsca na miejsce, posiadała nową wiedzę, poznawała kultury, języki. Tkwiła z dala od nowych wynalazków, czas zdawał się nie płynąć. Szukała zacisznych miejsc na najwyższych szczytach, chowała się w lesie. Uciekała od świata, podczas gdy ten z czasem zaczął zapominać o Trójce, a także o samej bitwie. Ludzie przejęli panowanie i jakby w odwecie za dawne krzywdy, odepchnęli inne stworzenia, traktując je jako zbrodnie przeciw bogom, wykluczając z opowieści. Większość zostało wymazane.

                Syliv także zaczęła zacierać wspomnienia. Snuła się samotnie po puszczach, z czasem popadając prawie w obłęd. Aż nadszedł dzień pamiętnego oświecenia. Kiedy wyszła z kolejnego lasu, gotowa była ujrzeć rozciągające się równiny, rzeki, jeziora, ale nie przewidywała ulic, samochodów. Długi czas zajęło jej przyzwyczajenie się i chociaż władała potężną magią, nie potrafiła zrozumieć najnowszej technologii.

                Wreszcie udało jej się dotrzeć do Nowego Jorku. Korzystając z dawnych znajomości udało jej się zostać członkiem BBPO, gdzie po kilku latach objęła urząd szefa Wydziału Magii.

                Znana ze swego temperamentu oraz zamiłowania do udowadniania ludziom, iż są w błędzie. Honorowa pedantka uzbrojona w niezmierzone pokłady cierpliwości. Naprawdę ciężko wyprowadzić ją z równowagi. Zgryźliwa, ale jedynie dla zabawy. Naprawdę pomocna i otwarta. Ostatnio zrezygnowała ze swego starego stylu na rzecz większej dyskrecji, tym samym nie ciąga już ze sobą drewnianego kija. Włada ogromną wiedzą. Już przed Ostateczną Walką była związana z dwoma z pięciu żywiołów. Teraz jest w trakcie poznawania czwartego.

                Własną dumę stawia ponad wszystko inne. Czasem można odnieść wrażenie, że ego zdążyło przerosnąć już ją samą. Mimo to każde słowa krytyki przyjmuje do siebie, by móc dobrnąć do perfekcji. Pomimo setek lat na ziemi nadal nie potrafi określić sama siebie.

Syliv z Soachn  znana bardziej jako

Florence McHalffey

szefowa Wydziału Magii l czarodziejka, niegdyś podróżniczka z Zachodniego Królestwa i zza Drugiego Brzegu Jeziora Jas l nazywana przez niektórych Trzecią l Trzecią Żmiją, tak dokładniej

[Witam i zapraszam do wątków oraz powiązań. Cytat na początku autorstwa Andrzeja Sapkowskiego. Wizerunku użyczyła prześliczna Scarlett Johansson.]