Przeznaczeniem niektórych aniołów jest upadek...

— A co jeśli pewnego dnia okaże się, że tak naprawdę nie potrafisz planować? - zapytał.
Cichy śmiech. Naiwne próby oszukania rzeczywistości.
Będziemy mieli kłopoty...

Ciemność okazywała się upragnioną drogą ucieczki dla przemęczonych oczu, więc uparcie nie unosiła teraz powiek. Tkwiła bez ruchu, z głową ułożoną na tak dobrze znanych sobie kolanach. Ktoś inny z całą pewnością pomyślałby, że śpi. Ktoś, z kim nie spędziła tylu chwil, dni, miesięcy, lat... W takich okolicznościach najłatwiej przejrzeć człowieka. Nie ma rzeczy, za którymi można się schować i spraw, dla których warto udawać.

Nie musiał o nic pytać. Doskonale wiedział, co w tym momencie zaprząta jej umysł.

— Ad...

— Po prostu trzymaj się ode mnie z daleka - szepnęła przekręcając się na prawy bok. Spojrzenie utkwiła teraz w przeciwległej, podniszczonej ścianie jednego ze starych budynków — Nie można mi ufać...

Adria

- Daniela Farley  -

Strącony anioł Drugiego Kręgu

współpracownik wydziału anielskiego

Widzisz ją? Nie? Przyjrzyj się dobrze. Tam! Przemyka szybko i niemal niezauważalnie — jak cień. Kroczy między słodko nieświadomymi ludźmi, tłoczącymi się na przesiąkniętych śmiertelnością ulicach. Każdy przemyślany ruch, gest słowo. Logika, analiza. Osobliwy taniec. Nienaturalnie błękitne, chłodne i wyraziste oczy bacznie wpatrują się przed siebie. Spryt i płochliwość chodzące na dwóch, chwiejnych, żałośnie ludzkich nóżkach. Tak właśnie żyje — z dnia na dzień, z godziny na godzinę. Bez marzeń, bez perspektyw... bez ułud.

Mawiają, że okazja czyni złodzieja. Osobiście twierdzę, że to złodziej szuka sobie stosownej okazji. Mawiają również, że niezwykle trudno określić charakter człowieka za pomocą kilku zdań. Kolejna bzdura. Zrobię to za pomocą zaledwie dwóch słów — pole minowe.

Nie ma na świecie rzeczy, która łączyłaby wszystkich więzią tak silną, jak sen. Śni każdy. Ty, ja... sam Bóg. Niegdyś śniłam o wielu niewinnych rzeczach. O świecie bez przemocy, strachu, zimna, bólu i głodu. O domach ze szczelnymi dachami, kochających rodzinach i butach z całymi podeszwami. Marzyłam o rozmowach zastępujących rozdzierające krzyki, świeżym chlebie i koszulce bez dziur dla każdego, kto choć raz doświadczył niesprawiedliwości świata, w którym przyszło mi teraz żyć.  Przede wszystkim jednak śniłam o... wolności. Myślę, że właśnie za to mogłabym wówczas oddać całą siebie. Nic jednak nie zostało stworzone tylko po to, by trwało wiecznie w swej niezmiennej postaci. Prędzej, czy później trzeba się obudzić...

"Co można zrobić z dłońmi, 

kiedy jedyna rzecz, którą pragnęły trzymać, nagle znika (...)?"

Raz, dwa, trzy — w powietrzu unosi się zapach strachu i wilgoci, sielanka zostaje przerwana. Wracasz do rzeczywistości i nagle impuls powstały gdzieś na granicy twej podświadomości nakazuje ci spojrzeć ponad siebie. W tej samej sekundzie, w czasie trwania której posłusznie — niczym marionetka — zadzierasz głowę ku górze, na czubku twego nosa rozbija się chłodna, zabłąkana kropla. Maleńki zwiadowca, zapowiedź rychłej ulewy... Ani się obejrzysz, a miliony jej podobnych rozbijają się o napotkane przeszkody, wygrywając przy tym rytmiczną melodię tłumioną przez dźwięki ożywionego miasta. Nie stojąc dłużej na drodze samobójczej wędrówki poszczególnych kropli, kierujesz się do wnętrza jednej z pobliskich kamienic. Nieważnym staje się fakt, iż nie masz pojęcia o tym, dokąd zmierzasz. Popychasz grube, drewniane drzwi i wkraczasz na skąpany w półmroku korytarz. Jedynym źródłem światła jest to wytwarzane przez starą, nagą żarówkę zwisającą bezwładnie na zbyt długim, niezabezpieczonym przewodzie. Rozglądasz się niepewnie... i słuchasz...
Do twych uszu dociera nagle salwa odrażających dźwięków — niczym barwny korowód, którego nie sposób zatrzymać. Słyszysz kłótnie małżeństwa w mieszkaniu za drzwiami oznaczonymi numerkiem jeden, ich sąsiadów uprawiających dziki seks, płacz niemowlęcia i głuchy huk roztrzaskiwanych talerzy. Marzysz o ucieczce, wiem to. Nikt nie wybiera świata, w którym przyszło mu żyć. Nawet ja...

Dziś mówią na mnie Daniela. Nigdy nie przywiązywałam wagi do imienia, wybranego pospiesznie spośród tych, które można usłyszeć w strzępach ludzkich rozmów. Wczoraj miałam wszystko — szacunek, miłość, dumę. Raj. Dzisiaj nie mam nic. Wędrówka, którą rozpoczęłam jeszcze przed narodzinami czasu, znalazła swój kres tutaj — w nowojorskim bagnie plugastwa i nieczystości.
A teraz zastanów się. Nie wiesz, kim jestem. Mogę być tym, kim zapragnę — kto w danej chwili zaistnieje w mojej głowie. Mam setki imion i nazwisk, to ja tworzę swój świat, swoją rzeczywistość. Od chwili, w której w me życie wkradło się kłamstwo i zwątpienie, nic nie było już takie, jak przedtem. Drugi Krąg zamknął się przede mną, a mnie samą strącono tutaj. Otacza mnie ciasna sieć pozorów i kłamstw. Nie, nie wstydzę się tego. Kłamstwo jest dobre, jeśli nie wpędzi cię do grobu. Tylko przegrany czeka pokornie na to, co zgotuje mu los. Ja nie przegrywam. Nigdy.

Czasem, zalana potem, budzę się w środku nocy ze świadomością, że nie jestem lepsza od setek tysięcy osób, które czynią ten świat bestialskim. Gram w ludzkim teatrze, podporządkowując się regułom, których nienawidzę. Tonę, spadam. Spadam nie dosięgając dna.

A teraz uśmiechnij się, spójrz na mnie i śmiało nazwij mnie potworem. Tym właśnie się staję. Tylko krok dzieli mnie od upadku, którego tak bardzo się wystrzegałam i tylko fakt utracenia skrzydeł sprawia, że większość z mych piór nie zalała się nieprzeniknioną czernią. Upadek nie boli aż tak bardzo, jeśli inni upadają razem z nami. Mi nie towarzyszy nikt. Wiem jednak jedno — odzyskam skrzydła. Nikt mi tego nie odbierze.

"Samobójstwo było luksusem 
śmiertelnych, którego odmówiono aniołom... "

Sprzeczność w sprzeczności. Mistrzyni kamuflażu i gry pozorów. To tylko słowa. Podobno wrodzona ambicja sprowadzi mnie kiedyś na manowce. Tak przynajmniej twierdzą ci, który zdążyli mnie poznać. Osoby te z powodzeniem zliczyć można na palcach jednej dłoni. Nie potrafię zrezygnować z raz obranego celu. Unikam wciągania obcych do mojego sekretnego świata, nie lubię drążyć tematów związanych ze mną. Czasem na własne życzenie pakuję się w kłopoty.  Już dawno pogubiłam się w regułach rządzących tym światem. Sama nie wiem gdzie kończy się fikcja, a zaczyna brutalna rzeczywistość. Znacznie bardziej lubuję się w ciszy, aniżeli w nieustającym zgiełku miasta. Mogę sprawiać czasem wrażenie nieobecnej... przytłoczonej. A teraz zatrzymaj się i słuchaj. Potraktuj mnie, jak zagadkę, na rozwiązanie której i tak zabraknie ci czasu. Jak książkę, której okładka nie zdradza nic, a której nie dane będzie ci przeczytać. Nic nie tracisz, zaufaj mi. 

P O W I Ą Z A N I A  ||  N O T K I  ||  A L B  U M

_____________________________________________________________

Bez przeciągania: chęć na wątki przeogromna, co jest normą. 

Wolę te dłuższe, ale nie pogardzę żadnym, ot co.

Odpisuję w naprawdę dziwnej kolejności. Dziwnej na tyle, że czasem sama

jej nie ogarniam. Nie upominać się. Przyjdzie chęć, odpiszę. 

A teraz żegnam i gratuluję tym, którzy przebrnęli przez całość tej... dziwnej karty.

+ buźki użyczyła Emily Rudd